Tag Archives: stopień palności

Palność – cecha określająca zdolność materiału do spalania. Ze względu na palność materiały możemy podzielić na:

• niepalne – podczas badań w określonych warunkach (wg PN-B-02862) nie ulegają procesowi spalania zdefiniowanemu przez znormalizowane kryteria,
• palne – materiały, które nie zostały zaliczone do materiałów niepalnych

Zapalność – łatwość zapoczątkowania spalania materiałów palnych

Stopień palności – właściwość materiału palnego określana na podstawie wskaźników normowych (w wypadku materiałów płytowych są to wartości wskaźnika zapalności i wskaźnika spalania, natomiast w wypadku materiałów posadzkowych jest to wartość krytycznej gęstości strumienia promieniowania cieplnego). Wyróżniamy trzy stopnie palności:

• I stopień palności – materiał niezapalny,
• II stopień palności – materiał trudno zapalny,
• III stopień palności – materiał łatwo zapalny;

Wskaźnik zapalności – wielkość charakteryzująca badany materiał pod względem zdolności do zapalenia się pod wpływem promieniowania cieplnego w określonych warunkach próby.

Wskaźnik spalania – wielkość charakteryzująca badany materiał pod względem ilości wydzielanego ciepła podczas rozkładu termicznego w określonych warunkach. Krytyczna gęstość strumienia promieniowania cieplnego KSP – wyznaczona wg PN-B-02854 dla zmierzonego zasięgu płomienia (w wypadku materiałów rozprzestrzeniających płomień po upływie 30 min, przyjmuje się zasięg czoła płomienia po 30 min badania i oznacza się KSP-30).

Stopień rozprzestrzeniania się ognia – umowna klasyfikacja elementów budynku – ze względu na zachowywanie się badanej próbki w warunkach badania – obejmująca:

• rozprzestrzenianie się płomieni po powierzchni lub wewnątrz próbki,
• bezpłomieniowe spalanie (tlenie) lub rozkład termiczny próbki,
• występowanie płonących kropli lub odpadów stałych.

Wyróżnia się 3 stopnie rozprzestrzeniania ognia przez elementy budynku:

• stopień 1 – elementy nierozprzestrzeniające ognia,
• stopień 2 – elementy słabo rozprzestrzeniające ogień,
• stopień 3 – elementy silnie rozprzestrzeniające ogień.

Ogniotrwałość – cecha materiału polegająca na zachowaniu kształtu przy długotrwałym działaniu wysokiej temperatury; materiały dzielimy na:

• ogniotrwałe – wytrzymujące długotrwałe działanie temp. przekraczającej +1580^oC,
• trudno topliwe – wytrzymujące długotrwałe działanie temp. od +1350 do +1580^oC,
• łatwo topliwe – wytrzymujące długotrwałe działanie temp. niższej od +1350^oC.

Odporność ogniowa – zdolność do zachowania własności użytkowych konstrukcji lub elementu budynku, poddanego działaniu znormalizowanych warunków fizycznych, odwzorowujących przebieg pożaru; miarą odporności ogniowej jest czas tF [min] od początku badań do chwili osiągnięcia przez element poddany próbie jednego ze stanów granicznych: nośności, izolacyjności, szczelności:

• stan graniczny nośności ogniowej elementu – stan, w którym element poddany próbie przestaje spełniać swoją funkcję nośną z powodu jednej z niżej podanych przyczyn:

– zniszczenia mechanicznego lub utraty stateczności,
– przekroczenia granicznych wartości przemieszczeń lub odkształceń,

• stan graniczny izolacyjności ogniowej elementu – stan, w którym element poddany próbie przestaje spełniać funkcję oddzielającą z powodu przekroczenia wartości temperatury powierzchni nienagrzewanej,

• stan graniczny szczelności elementu – stan, w którym element poddany próbie przestaje spełniać funkcję oddzielającą z powodu pojawienia się na powierzchni nienagrzewanej płomieni lub wystąpienia w tym elemencie szczelin o rozwartości i długości przekraczających wielkości graniczne.

Klasa odporności ogniowej wg PN-90/B-02851 norma obowiązkowa

Klasa odporności ogniowej elementów budynków wg PN-B-02851: 1997 norma ustanowiona
Odporność ogniową ustala się na podstawie trzech podstawowych kryteriów dotyczących:

R – nośności ogniowej, E – szczelności ogniowej, I – izolacyjności ogniowej, oraz kryteriów uzupełniających stosowanych do niektórych rodzajów elementów budynków np.:

• W – natężenia promieniowania (elementów przeszklonych)
• M – odporności na oddziaływanie mechaniczne
• C – zdolności do samozamykania (np. klap dymowych)
• S – dymoszczelności (np. drzwi i bram)
• D (Tk) – skuteczności ogniowej; Tk – temp. krytyczna w [^oC] (np. zabezpieczeń ogniochronnych konstrukcji).
  W zależności od zachowywania kryteriów odporności ogniowej w czasie wyrażonym w minutach przez jedną z poniższych liczb: 15, 20, 30, 45, 60, 90, 120, 180, 240 ustala się następujące klasy odporności ogniowej elementów budynków
• R – klasa ta wyraża czas, w którym elementy nośne zachowują odporność ogniową, natomiast elementy nośne spełniające funkcje oddzielające nie zachowują szczelności i izolacyjności ogniowej
• RE – klasa ta wyraża czas, w którym elementy nośne spełniające funkcje oddzielające zachowują nośność i szczelność ogniową, natomiast nie zachowują izolacyjności ogniowej
• REI – klasa ta wyraża czas, w którym elementy nośne spełniające funkcje oddzielające zachowują nośność, szczelność i izolacyjność ogniową
• E – klasa ta wyraża czas, w którym elementy nienośne zachowują szczelność ogniową, natomiast nie zachowują izolacyjności ogniowej
• EI – klasa ta wyraża czas, w którym elementy nienośne zachowują szczelność i izolacyjność ogniową
• EW – klasa ta wyraża czas, w którym elementy nienośne zachowują szczelność oraz stanowią ochronę przed promieniowaniem cieplnym

Klasa odporności ogniowej zamknięć otworów – zamknięcia są klasyfikowane w następujących klasach odporności ogniowej: EI, E i EW, określających spełnienie wymagań odnoszących się do: szczelności ogniowej (E), izolacyjności ogniowej (I), promieniowania (W). Miarą tych cech jest czas (wyrażony w minutach) od początku badania odporności ogniowej zamknięć do momentu osiągnięcia stanów granicznych: szczelności ogniowej (tE), izolacyjności ogniowej (tI) i promieniowania (tW)