Rury
W systemie dystrybucji gorącego powietrza (w skrócie nazywanym DGP) stosuje się głownie elastyczne rury aluminiowe, które dzięki swoim właściwością – giętkości i możliwości rozciągania umożliwiają zmianę kierunku przebiegu instalacji bez konieczności montowania. W nieogrzewanych pomieszczeniach (np. na nieużytkowym poddaszu) rury te wymagają izolacji cieplnej otuliną z wełny mineralnej (można stosować gotowe rury izolowane lub samodzielnie je przykrywać). Izolacja ta stanowi zarazem ochronę stykających się z przewodami elementów przed nadmiernym nagrzewaniem się, jest także izolacją akustyczną, ograniczającą przenikanie do wnętrz mieszkalnych szumów i drgań z instalacji. Do rozprowadzenia gorącego powietrza stosuje się też sztywne kanały płaskie o przekroju prostokątnym, umożliwiające prowadzenie np. w warstwie podkładów podłogowych. Przejście z jednego systemu kanałów na drugi wymaga użycia odpowiednich złączek przejściowych.
Rury można je prowadzić na kilka sposobów zależnie od konstrukcji domu i etapu robót, na jakim planujemy instalację ogrzewania powietrznego:
- w domu parterowym z poddaszem nieużytkowym najłatwiej rozprowadza się rury na strychu; otula się je grubą warstwą wełny mineralnej, a wyloty przeprowadza przez sufit;
- w budynkach, w których są stropy z pustaków, do ułożenia rur można wykorzystać kanały w tych pustakach; umożliwiają one wprowadzenie rur o średnicy 12–14 cm. Wymagać to będzie rozkucia miejsc ich wylotów i zabezpieczenia na czas betonowania;
- w pomieszczeniach z sufitem podwieszanym przewody rozprowadzić można nad nim. Nie powinny one jednak leżeć na konstrukcji stelaża, gdyż powodowałoby to miejscowe przegrzewanie płyt sufitowych i mogłoby ułatwić rozchodzenie się szumów związanych z przepływem powietrza;
- w domach już wykończonych rury rozprowadzające ciepłe powietrze najłatwiej ułożyć po wierzchu ścian i obudować płytami gipsowo-kartonowymi.
Wyloty powietrza
Powinny znaleźć się w pobliżu okien, co zapewnia w miarę równomierny rozkład temperatury w pomieszczeniu. Mogą być one umieszczane w suficie lub ścianach, a na piętrze i poddaszu – w podłodze. Do wyboru mamy kratki ścienne i anemostaty. Te pierwsze mocuje się najczęściej w ścianie pod sufitem, anemostaty – w suficie. Planując ich rozmieszczenie, należy zadbać o to, aby nie nawiewały ciepłego powietrza prosto na głowy mieszkańców. Nawiewników nie instaluje się w kuchniach, łazienkach, toaletach oraz garderobach, w których znajdują się kratki wentylacyjne wywiewne. W pomieszczeniach tych bowiem powinno być utrzymane podciśnienie, aby pochodzące z nich zapachy i wilgoć nie przedostawały się do pozostałych części domu.
Należy go zamontować, gdy instalacja ma pracować w systemie cyrkulacji wymuszonej. Nazywany jest również turbiną i można go montować na dwa sposoby:
- jako turbinę zimną – na doprowadzeniu powietrza do kominka – wtedy wtłacza je do obudowy wkładu kominkowego
- jako turbinę gorącą – na wylocie powietrza gorącego
Turbina zimna
- można montować w obudowie kominkowej (u dołu) pod warunkiem, że ta jest szczelna, aby wtłaczane powietrze nie wydostawało się na zewnątrz
- wkład kominkowy musi więc mieć zamykane otwory cyrkulacji powietrza, a nie wszystkie modele spełniają ten warunek
- zaletą takiej lokalizacji jest to, że pracuje w niższej temperaturze, co ma znaczenie dla jego trwałości, łatwiejszy jest także dostęp do niego w razie konieczności wymiany czy naprawy
- wkłady kominkowe przystosowane do takiego systemu nadmuchu wyposażone są najczęściej w dystrybutor gorącego powietrza, do którego podłącza się bezpośrednio rury rozprowadzające
Turbina gorąca
- wariant częściej stosowany
- umieszcza się na wylocie powietrza z kominka: w takim miejscu, by zapewniony był do niej łatwy dostęp
- można ją umieścić na strychu, poddaszu lub w okapie kominka z dostępem od tyłu
- wydajność takich wentylatorów – zależnie od rozległości instalacji i mocy grzewczej – zawiera się w granicach od 300 do 800 m3/h
- ogrzane powietrze zasysane jest jedną rurą zbiorczą z obudowy kominka, a na wylocie z wentylatora montuje się rozdzielacz kierujący strumienie powietrza do poszczególnych pomieszczeń
- niekiedy, choć jest to wariant bardziej hałaśliwy, do nadmuchu ciepłego powietrza stosuje się nie jeden wentylator centralny, ale kilka mniejszych zamontowanych bezpośrednio na wylocie powietrza do pomieszczenia. Zaletą takiego rozwiązania jest łatwość sterowania intensywnością nawiewu przez płynną regulację obrotów wentylatora.
Filtr powietrza
System DGP powinien być wyposażony w filtr (najczęsciej z wkładem metalowym, odpornym na wysoką temperaturę) , który będzie pochłaniał kurz przemieszczający się wraz z powietrzem cyrkulacyjnym. Są one najczęściej połączone bezpośrednio z wentylatorem i muszą być łatwo dostępne ze względu na konieczność okresowego czyszczenia.
Elementy systemu dystrybucji gorącego powietrza
źródło:
1) www.budujemydom.pl