(Stan na 2009 rok) Ogólnie przyjęte są dwie podstawowe normy wg których badane są moduły fotowoltaiczne. Jedna dla modułów z wykonanych w technologii krystalicznej oraz druga dla modułów wykonanych w technologii cienkowarstwowej. Są to PN-EN_61215:2005 – Moduły fotowoltaiczne (PV) z krzemu krystalicznego do zastosowań naziemnych – Kwalifikacja konstrukcji i aprobata typu. oraz PN-EN_61646:2008 – Cienkowarstwowe naziemne moduły fotowoltaiczne (PV) – Kwalifikacja konstrukcji i zatwierdzenie typu.
Oprócz tych dwóch podstawowych norm istnieje szereg innych, dotyczących nie tylko samych elementów fotowoltaicznych, ale także pozostałych elementów systemu. Bardzo powszechne jest również badanie modułów wg. wyspecyfikowanych wymagań i procedur potencjalnych klientów oraz inwestorów. Oczywiście, oprócz norm, należy też zwrócić uwagę, na spełnienie wszelkich dyrektyw i innych przepisów prawnych związanych z systemami energetycznymi oraz ich elementami .
Fotowoltaika jest jedną z najszybciej rozwijających się dziedzin w ostatnich latach. W przeciągu ostatnich kilkunastu lat sprawności ogniw słonecznych nieporównywalnie wzrosły, natomiast różnorodność materiałów i technologii, w których są wykonywane, pozwala na coraz bardziej zaawansowane i nieoczekiwane zasosowania. Budynki, które posiadają na fasadach, lub wręcz jako elementy konstrukcyjne, elementy fotowoltaiczne są uznawane za niezwykle nowoczene, natomiast materiały pozwalają na dużą swobodę kształtu, wytrzymałości, ciężaru, a nawet kolorystki tworzonych konstrukcji.
Nieoczekiwanie dynamiczny rozwój technologii ogniw słonecznych sprawił, że konieczne stało się potwierdzenie jakości i parametrow elementów fotowoltaicznych. Nie tylko ze względów bezpieczeństwa, badań rozwojowych czy konieczności dla ogromnych inwestycji ale również (a może w niektórych przypadkach przede wszystkim) dla stworzenia i utrzymania wysokiej konkurecyjności na rynku, który jest obecnie bardzo chłonny dla takich przedsiębiorców. W związku z czym, powstał ogromny popyt na usługe certyfikacji modułów fotowoltaicznych, przy ogromnie niskiej podaży tej usługi. To z kolei skutkuje niesamowicie długim czasem oczekiwania na przeprowadzenie badania i certyfikacji modułów (sięgającym do 8 miesięcy), przynosząc straty przedsiębiorcom, tym większe, że przy tak szybkim rozwoju, czas kilku miesięcy oznacza często już “nienajnowsze” rozwiązanie, nie warte swojej ceny. Z drugiej strony bez potwierdzenia jakości (certyfikatu) nawet “najnowsze” rozwiązanie nie może osiągnąć na rynku wysokiej ceny.
Na świecie jest bardzo dużo jednostek badawczych, także dla elementów fotowoltaicznych, problem w tym, że nie wszystkie posiadają akredytację, która ma kluczowe znaczenie dla przeprowadzania certyfikacji. Takich jest stanowczo wciąż zbyt mało. Poniżej wykaz akredytowanych laboratoriów (działających oraz w przygotowaniu).
Niestety w Polsce nie ma ani jednej akredytowanej jednostki badawczo certyfikującej dla elementów fotowoltaicznych. Na świecie jest ich 23, z czego prawie połowa powstała w przeciągu ostatnich dwóch lat (stan na 2009 rok).
Akredytowane laboratoria badacze i jednostki certyfikujące na świecie:
(źródło: Photon international 5-2009 str. 136-141)
1. Photovoltaic Institute Berlin AG – Berlin, Niemcy (2008)
2. TÜV Thüringen e. V. Lab /CiS Forschungsinstitut für Microsensorik und Photovoltaik GmbH and TÜV Thüringen e. V. – Erfurt, Niemcy (2009)
3. Global Technology Assessment Center (GTAC) Cologne / TUV Rheinland Immissionsschutz and Energiesysteme GmbH – Cologne, Niemcy (1996)
4. Solar Test / SGS Germany GmbH – Dresden, Niemcy (2009)
5. VDE/ISE Test Center for PV (TZPV) / VDE/ISE Test Center for PV (TZPV) and the German Association for Electrical, Electronic and Information Technologies (VDE) – Freiburg, Niemcy (2006)
6. Quality Test Center / Chinese Academy of Sciences – Pekin, Chiny
7. Global Technology Assessment Center (GTAC) Shanghai / TÜV Rheinland Co. Ltd. – Shanghai, Chiny (2009)
8. Photovoltaic Technology Center of Excellence / Underwriters Laboratories Inc. – Suzhou, Chiny (2009)
9. Korea Testing Laboratory (KTL) – Seoul, Południowa Korea (2006)
10. Japan Electrical Safety & Environment Technology (JET) – Tokyo, Japonia (1996)
11. Global Technology Assessment Center (GTAC) Yokohama / TÜV Rheinland Japan Ltd. – Yokohama, Japonia (2007)
12. Electronics Test & Development Centre (ETDC) / Indian Ministry for Information and IT – Bangalore, Indie
13. VDE-Fraunhofer ISE Pte . Ltd. New Energy Technology (NET) / Fraunhofer Institute for Solar Energy Systems (ISE) and the German Association for lectrical, Electronic and Information Technologies (VDE) – Singapur (2009)
14. OFPZ Arsenal / Arsenal Research – Wiedeń, Austria (2003)
15. European Solar Test Installation (ESTI) / Joint Research Centre of the European Commission – Ispra, Włochy (1993)
16. Eurotest Laboratori Sr. – Brugine, Włochy (2007)
17. Research and certification Institute for Sustainable Construction (IRcCOS) / Joint venture between CNR, ASSIMPREDIL, UNCSALL* – Legnano, Włochy (2009)
18. Swiss PV Certification Laboratory / Institute for Applied Sustainability to the Built Environment (ISAAC-TISO) at the University of Applied Sciences of Southern Switzerland (SUPSI) – Canobbio, Szwajcaria (2009)
19. Photovoltaic Module Test Laboratory (LEMF) / Spain’s National Renewable Energy Centre (CENER) – Sarriguren, Hiszpania (2004)
20. AT4 wireless SA – Campanillas, Hiszpania (2008)
21. TÜV Rheinland Photovoltaic Testing Laboratory (TR PTL) (formerly the Photovoltaic Testing Laboratory at Arizona State University – ASU PTL / TUV Rheinland PTL-LLC – Tempe, Arizona, Stany Zjednoczone Ameryki (1997)
22. Photovoltaic Technology Center of Excellence / Underwriters Laboratories Inc. – San Jose, California, Stany Zjednoczone Ameryki (2008)
23. Bodycote Materials Testing Canada Inc. – Mississauga,Kanada
*ASSIMPREDIL – Italian Association of Construction Companies, UNCSALL- Italian Aluminum and Steel Industry Association, CNR – National Research Council.