Kolejność postępowania przy projektowaniu instalacji parowej:
- Obliczenie strat ciepła pomieszczeń, dobór i rozmieszczenie grzejników, dobór i rozmieszczenie źródła ciepła
- Rozmieszczenie pionów na rzutach kondygnacji, rozmieszczenie pionów na rzucie piwnicy (analogicznie do rozmieszczenia na rzutach kondygnacji), rozprowadzenie przewodów w piwnicy oraz podłączenie instalacji do źródła ciepła (kotła parowego).
- Wykonanie rysunku rozwinięcia instalacji c.o.
- Obliczenia hydrauliczne i dobór średnic przewodów parowych
- Określenie wymaganego ciśnienia pary w odbiornikach pary (grzejnikach) Jeżeli nie dysponujemy danymi producenta można przyjąć: grzejniki konwekcyjne: 200 dPa, nagrzewnice wentylacyjne i wymienniki ciepła: 300 dPa
- Podział instalacji na działki obliczeniowe (odcinki instalacji o stałym strumieniu masy, stałej średnicy i zgodności kierunku przepływu pary z przepływem wykroplonego kondensatu)
- Określenie strumieni przepływu pary w działkach obliczeniowych:
gdzie:
Q – obciążenie cieplne działki obliczeniowej, kW
r – ciepło parowania wody dla danego ciśnienia, kJ/kg
- Określenie oporów liniowych i miejscowych poszczególnych działek i zsumowanie ich dla obiegu grzejnika najniekorzystniej usytuowanego.
- Określenie wymaganego ciśnienia roboczego w kotle (co najmniej równego sumie oporów przepływu i ciśnienia w odbiorniku ciepła dla obiegu najniekorzystniejszego)
- Dobór zabezpieczeń kotła parowego (jednosyfonowy przyrząd bezpieczeństwa)
- Obliczenia i dobór średnic obiegów pozostałych grzejników.
- Nadmiar ciśnienia (liczony jako ciśnienie robocze w kotle pomniejszone o opory przepływu dla obiegu grzejnika) nie powinien przekroczyć 25% ciśnienia dyspozycyjnego . Dlatego też warto pamiętać, aby dla magistrali obliczeniowej (obieg najniekorzystniej usytuowanego grzejnika) kierując się maksymalnymi prędkościami przepływu stosować pewien zapas, który pozwoli na zrównoważenie hydrauliczne pozostałych obiegów – bez konieczności przekraczania prędkości przepływu w pozostałych obiegach lub kryzowania obiegów
- W przypadku nadwyżki ciśnienia powyżej wskazanej dopuszczalnej wielkości można dobrać kryzę o niezbędnej średnicy korzystając np. ze wzoru:
gdzie:
Q – moc cieplna przenoszona przez parę niskoprężną przepływającą przez przewód na którym montowana jest kryza, W
Δp – spadek ciśnienia na kryzie, dPa
Średnica kryzy nie powinna być mniejsza niż 4 mm.
Dobór średnic przewodów parowych i prędkości przepływu
Kryterium doboru średnic przewodów parowych jest maksymalna dopuszczalna prędkość przepływu. Rozróżnia się przy tym dwa przypadki, pierwszy, gdy wykroplony kondensat przepływa w tym samym kierunku co para (spadek przewodów zgodny z kierunkiem przepływu), drugi, gdy przepływ pary jest przeciwny do kierunku przepływu kondensatu.
(spadek przewodu przeciwny do kierunku przepływu). Reguły te dotyczą również przewodów pionowych.
Maksymalne prędkości przepływu pary
Średnice przewodów kondensatowych zalanych przyjmuje się w zależności od długości „l” (odległość od kotła parowego do najniżej i najdalej położonego grzejnika. Średnice przewodów odpowietrzających przewody kondensatowe zalane przyjmuje się niezależnie od długości instalacji.
Średnice przewodów kondensacyjnych
źródło:
1) www.instsani.pl