Sieć rozgałęzieniowa (promienista) – odznacza się tym, że przewód magistralny o dużej średnicy dzieli się na przewody o średnicach stopniowo zmniejszających się i ślepo zakończonych. System ten ma wiele wad, z których najważniejsza to konieczność wyłączania wody dla całej dzielnicy czy osiedla w przypadku uszkodzenia jednego z początkowych odcinków sieci. Zasilenie tylko z jednej strony może być niebezpieczne ze względów przeciwpożarowych w godzinach największego zużycia wody. W sieci rozdzielczej stosuje się w ograniczonym zakresie, m.in. dla dostawy wody do oddzielnych oddalonych obiektów, w niektórych zakładach przemysłowych, w małych jednostkach osadniczych, w wodociągach tymczasowych na budowie lub małych wodociągów komunalnych. Układ promienisty może stanowić również etap przejściowy do budowy układu pierścieniowego. Sieć promienista jest z reguły tańsza w budowie i eksploatacji niż sieć pierścieniowa, ale charakteryzuje się dużo większą zawodnością w dostawie wody.
Sieć pierścieniowa (obwodowa) – gwarantuje dużą niezawodność w dostawie wody oraz większą niż w przypadku sieci rozgałęzieniowej stabilność ciśnienia. W przypadku uszkodzenia odcinka sieci woda dopływa w sieci z innych kierunków. Również względy pożarowe przemawiają za układem pierścieniowym. W dodatku lepiej znosi uderzenia hydrauliczne przy gwałtownym zatrzymaniu przepływu wody. Wadami sieci pierścieniowej jest to, że jest dłuższa i kosztowniejsza od promienistej.
Sieć mieszana (pierścieniowo-rozgałęzieniowa) – jest najczęściej spotykanym układem, przy czym dąży się do objęcia pierścieniami możliwie największego obszaru jednostki osadniczej, zasilając pojedynczymi odcinkami przewodów jedynie najdalsze rejony tej jednostki.
Schemat sieci mieszanej
