Prawie 40% strat cieplnych w budownictwie mieszkaniowym stanowi ciepło tracone przez ściany zewnętrzne. Ponadto od 1998 roku obowiązują zaostrzone wymagania dotyczące izolacyjności cieplnej ścian zewnętrznych:
– dla ścian zewnętrznych jednorodnych, czyli wykonanych z jednego materiału o właściwościach konstrukcyjnych i jednocześnie izolacyjnych współczynnik przenikania ciepła k nie może być większy niż 0,5 W/m2K;
– dla ścian o budowie warstwowej, z izolacją cieplną z materiałów o współczynniku przewodzenia ciepła o wartości poniżej 0,05 W/mK obniżono maksymalną wartość współczynnika przenikania ciepła k do 0,30 W/m2K;
Wymogi te dotyczą zarówno budynków nowo wznoszonych jak i remontowanych lub przebudowywanych. Warto więc zastanowić się nad ociepleniem ścian zarówno jeśli chodzi o budowanie nowego domu, jak i o modernizację starego. Nakłady poniesione na ten cel zwrócą się naprawdę szybko.
Niezależnie od metody, rolę izolacji pełni zwykle wełna mineralna albo styropian:
– wełna mineralna
Nie ogranicza dyfuzji pary wodnej na zewnątrz budynku. Stosuje się zwykle wełnę lamelowaną (lamelową) lub wełnę o zaburzonym układzie włókien. Wełna lamelowa ma włókna ułożone prostopadle do powierzchni, co zwiększa wytrzymałość na rozrywanie i elastyczność (pozwala więc na ocieplenie zakrzywionych ścian budynku). Powinna mieć gęstość 80÷150 kg/m3 i być nasączona preparatem hydrofobowym. W systemach dociepleń stosuje się zwykle płyty grubości 8, 10, 12 cm, odmian 80, 100, 120 lub 150 (w zależności od systemu). Do ocieplania cokołów najlepiej użyć płyt twardszych, produkowanych z przeznaczeniem do izolowania termicznego fundamentów.
– styropian
Ogranicza dyfuzję pary wodnej na zewnątrz budynku. Stosuje się zwykle styropian samogasnący FS o gęstości nie mniejszej niż 15 kg/m3. Najczęściej używane są płyty do łączenia na zakład lub na wpust i wypust. Zaleca się również stosowanie płyt ryflowanych – z podłużnymi rowkami (z jednej strony) służącymi do odprowadzania wody. Zwykle stosuje się płyty o wymiarach nie przekraczających 120x60cm, o grubości 10 cm (maks. 25 cm). Do ociepleń powinien być stosowany styropian sezonowany przez co najmniej 8 tyg. Do ocieplania cokołów najlepiej użyć styropianu ekstradowanego – twardszego i mniej nasiąkliwego.
Ściany zewnętrzne możemy ocieplić i wykończyć stosując metodę lekką mokrą (ocieplenie + tynk) lub metodę lekką suchą (ocieplenie + sucha okładzina montowana na ruszcie).
– metoda lekka mokra (BSO – bezspoinowy system ocieplenia)
Lekka – ciężar warstwy ocieplenia wraz z tynkiem wynosi 10÷30 kg/m2.
Mokra – do rozrobienia zaprawy klejowej i tynku konieczna jest woda.
Ocieplenie składa się tu z trzech warstw:
1. Warstwa izolacyjna (płyty styropianowe lub wełna mineralna).
Częściej stosuje się styropian, ze względu na łatwość montażu;
2. Warstwa wzmacniająca (zaprawa klejąca + siatka).
Siatka zbrojeniowa zabezpiecza termoizolację przed uszkodzeniem i nadaje odpowiednią wytrzymałość tynkowi. Najlepsze są siatki wykonane z włókna szklanego. Gorsze właściwości mają te z polipropylenu. Wytrzymałość siatek zależy w dużej mierze od ich masy. Polecane są więc takie, których 1 m2 waży 140-190 gr.;
Właściwości:
– wymaga dokładnego przygotowania podłoża – ścianę należy oczyścić z resztek zaprawy, luźnych kawałków tynku, z nalotów, wykwitów i pyłu;
– roboty można prowadzić w temperaturze 5÷25°C, przy bezdeszczowej i bezwietrznej pogodzie, przy niezbyt intensywnym nasłonecznieniu;
– prostota wykonania;
– trwałość;
– pozwala na zminimalizowanie grubości przegrody przy zachowaniu odpowiednich parametrów termicznych;
– pozwala na wyeliminowanie mostków termicznych dzięki rozdzieleniu funkcji w ścianie (warstwa nośna i warstwa izolacyjna);
– ze względu na specyfikę robót konieczne są przerwy technologiczne;
– ze względu na miękkie podłoże tynku elewacje takie są podatne na uszkodzenia mechaniczne;
– duża wrażliwość na błędy wykonawcze;
Zastosowanie:
Nowe i stare budynki, niezależnie od technologii ich wykonania
(nie licząc ścian drewnianych).
Sposób wykonania:
Po oczyszczeniu ściany szpary i nierówności wypełniamy zaprawą szpachlową. Jeżeli od ścian odpada tynk skuwamy go, a ściany pokrywamy zaprawą i wyrównujemy.
Należy pamiętać o zachowaniu szczeliny dylatacyjnej – kilku- lub kilkudziesięciocentymetrowej grubości przestrzeni pomiędzy gruntem a pierwszym rzędem izolacji. Krawędź takiej szczeliny wykonuje się z mocowanych kołkami rozporowymi do ściany profili cokołowych. Montuje się je do warstwy konstrukcyjnej przed montowaniem ocieplenia.
Do ściany przyklejamy i ewentualnie dodatkowo mocujemy kołkami warstwę styropianu lub wełny mineralnej. Poziome warstwy układamy mijankowo. Do styropianu używa się kołków rozprężnych
o trzpieniu z tworzywa sztucznego. Wełnę mocuje się kołkami
z trzpieniem metalowym.
Czekamy 2÷4 dni aż izolacja wyschnie. Następnie nanosimy na nią ok. 2 mm warstwę masy klejącej. Na świeżo położony klej wciskamy od góry do dołu paski siatki zbrojeniowej, z 10 cm zakładem. Ważne, aby na siatce nie utworzyły się żadne zagniecenia, i aby była ona zatopiona w masie klejącej na całej swej grubości. Siatka zbrojąca przyklejona na jednej ścianie nie może być ucięta na krawędzi narożnika – należy ją wywinąć na ścianę sąsiednią pasem o szerokości około 15 cm, w taki sam sposób należy wywinąć siatkę na ościeża okienne i drzwiowe. W narożach i innych miejscach szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne mocujemy profile z fabrycznie wtopionym pasem siatki, lub dodatkowe pasy siatki zbrojącej ułożone ukośnie w stosunku do głównej warstwy.
Czekamy min. 48 h i nanosimy warstwę gruntującą o kolorze zgodnym z kolorem przyszłego tynku. Po kolejnych 24 h możemy nakładać tynk. Nie należy z tym zwlekać, gdyż tynk chroni termoizolację przed negatywnymi wpływami atmosferycznymi.
Wykonanie elewacji tą metodą na średniej wielkości domu jednorodzinnym zajmuje 15÷20 dni wykwalifikowanej ekipie.
– metoda lekka sucha
Sucha – nie wymaga zapraw, klejów i innych zawierających wodę materiałów. Warstwy mocowane są mechanicznie – przy użyciu kołków, śrub, gwoździ, zszywek.
Ocieplenie składa się z:
– rusztu zamocowanego do ściany. Może on być drewniany, aluminiow lub wykonany ze stali nierdzewnej. Szerzej omówiony w dziale ELEWACJE NA RUSZCIE,
– ocieplenia (wełny mineralnej lub płyt styropianowych), ułożonego między elementami rusztu. Częściej stosuje się wełnę mineralną, bo lepiej się ją układa między elementami rusztu, a dzięki sprężystości wypełnia wolne przestrzenie i dopasowuje się do nierówności podłoża,
– okładziny elewacyjnej (np. winylowej, drewnianej, kamiennej, aluminiowej itp.). Oprócz elementów podstawowych każdy system oferuje narożne elementy wykończeniowe, okapniki i parapety, elementy do wykończenia otworów okiennych, kratek wentylacyjnych, osadzenia lamp itp. Szerzej omówione w dziale ELEWACJE NA RUSZCIE.
Właściwości:
– nie wymaga dokładnego przygotowania podłoża – wystarczy skuć osypujące się tynki, a ewentualne nierówności podłoża zniwelować klinami lub podkładkami podczas układania rusztu;
– prace można prowadzić praktycznie niezależnie od warunków atmosferycznych – należy unikać prowadzenia prac w temp. poniżej -15°C i unikać zawilgocenia izolacji;
– prostota wykonania;
– trwałość;
– łatwość naprawy – każdą warstwę lub element można zdjąć, wymienić, naprawić i ponownie zamontować;
– ze względu na specyfikę robót przerwy technologiczne nie są konieczne;
Zastosowanie:
Nowe i stare budynki, niezależnie od technologii ich wykonania.
Sposób wykonania:
Po oczyszczeniu i wyrównaniu powierzchni mocujemy ruszt (jego rodzaj zależy od zastosowanej później okładziny). Płyty układamy szczelnie pomiędzy elementami rusztu tak, aby nie powstawały szpary(dlatego odległości między elementami rusztu powinny być o ok. 3 mm mniejsze od wymiarów płyt). Mocujemy je do ściany przy użyciu kołków lub specjalnych łączników. Jeśli wierzchnia warstwa ściany jest słaba, lub płyty mocujemy do ścian warstwowych, należy użyć długich śrub które pozwolą na zamocowanie izolacji w warstwie konstrukcyjnej ściany.
Jeżeli materiałem izolacyjnym jest wełna mineralna, należy ją pokryć warstwą wiatroizolacji. Pomiędzy warstwą elewacyjną a wiatroizolacją należy pozostawić wentylacyjną szczelinę powietrzną, umożliwiającą odprowadzenie na zewnątrz wody, która może przeniknąć przez okładzinę. Konieczne jest także pozostawienie u dołu elewacji otworów, którymi woda ta wypłynie na zewnątrz.
Materiały: elewacje.pl
Opracowanie: Redakcja
