Wbrew nazwie, grzejniki aluminiowe nie są wykonane z czystego aluminium, ale ze stopów zawierających także m.in. krzem i miedź. Podobnie jak klasyczne kaloryfery żeliwne mają (zwykle) budowę członową, co oznacza, że dodając lub odejmując żeberka można dość precyzyjnie regulować ich moc. Są znakomitym zastępcą starych “żeliwiaków” w przypadku modernizacji instalacji, bowiem odpowiadają im pod względem wielkości i mocy, nadają się też do instalacji grawitacyjnych oraz otwartych (do 30 kW). Ze względu na dużą przewodność cieplną aluminium, grzejniki takie szybko się nagrzewają, co zdecydowania ułatwia sterowanie pracą instalacji grzewczej.
Grzejniki aluminiowe produkowane są standardowo z przyłączem bocznym z gwintem 1”, zasilanie od spodu wymaga w tym wypadku zastosowania zaworu z korpusem obejścia. Człony posiadają wysokości od 300-900 mm i głębokości od 60-100 mm . Grzejniki mogą pracować w instalacjach c.o. wodnych o parametrach do +95°C i ciśnieniu 0,6 MPa (w wersji wzmocnionej do 1,6 MPa) i w instalacjach parowych o temp. do +120°C i ciśnieniu 0,07 MPa. Instalacje wodne powinny pracować jako zamknięte ciśnieniowe. Dopuszcza się montaż w instalacjach systemu otwartego jeśli źródło ciepła nie przekracza mocy 30 kW.
Zalety i wady
- dobra przewodność cieplna
- duża odporność na korozję
- mała pojemność wodna
- brak ograniczeń ze względu na system ogrzewania
- lekkie (waga członu o wysokości 60 cm nie przekracza 1,5 kg)
- gładka powierzchnia grzejników sprawia, że łatwo się je czyści i nie ma z nimi problemów podczas prac montażowych
- są miękkie dlatego można je łatwo uszkodzić
- nie powinno się ich łączyć z instalacją miedzianą (korozja elektrochemiczna)
źródło:
1) www.budujemydom.pl
2) www.centralne-ogrzewanie.pl
3) www.budujesz.info.pl