Tag Archives: zwieńczenie komina

Montaż wkładów kominowych

  • budynek mieszkalny powinien posiadać sprawna wentylację, zarówno wywiewną jak i nawiewną (ilość powietrza napływającego do mieszkania powinna być taka sama jak ilość powietrza zużywanego)
  • do pomieszczenia z kominkiem należy zapewnić stały dopływ świeżego powietrza w ilości co najmniej 10m3/h na 1kW mocy nominalnej (moc 12kW = 120m3/h)
  • powietrze do spalania można doprowadzić do pomieszczenia przez kratki nawiewne, montowane pod oknami, nawiewniki okienne lub rozszczelnienie okien
  • można również doprowadzić powietrze bezpośrednio pod kominek oddzielnym kanałe
  • efektywne pole powierzchni kanału powinno wynosić około 150 – 200cm2 netto (jeżeli kanał zakończony jest kratka, liczy się łączne pole powierzchni samych otworów)
  • w praktyce najczęściej stosowane są rury PCV o średnicy 150 – 200 mm
  • wlot kanału na zewnątrz budynku, najlepiej jest umieścić 1- 2m nad poziomem gruntu
  • wylot kanału należy wyprowadzić w pobliżu kanału dymowego około 5cm od ściany, w takim miejscu, aby nie kolidowało to z elementami obudowy kominka, (zalecane jest wcześniejsze wykonanie projektu technicznego kominka)
  • wylot rury nawiewnej należy wyprowadzić 5 – 10cm nad posadzka i osłonić folia
  • kanał doprowadzający powietrze przez piwnice powinien być odpowiednio izolowany
  • w budynkach bez podpiwniczenia rura nawiewna powinna być ułożona w gruncie
  • nie należy pobierać powietrza do spalania z piwnicy, garażu lub kotłowni
  •  doprowadzenie powietrza do spalania należy wykonać odpowiednio wcześniej, aby nie kolidowało to z montażem kominka

komine3 komine4

Komin

  • powinien mieć średnicę i wysokość umożliwiającą bezpieczne usunięcie spalin i wytworzenie odpowiednio dużego ciągu, średnica ta nie może być jednocześnie mniejsza od wymiarów króćca wylotowego spalin z wkładu kominkowego
  • wkłady oferowane na rynku mają średnice wylotu spalin od 150-300 mm.  Małe średnice są zdecydowaną rzadkością, dotyczą wkładów o niewielkiej mocy, nie przekraczającej 7 kW i sprowadzane są na zamówienie.  Najpopularniejsze średnice to 180 i 200 mm, dla tych średnic z łatwością dokupimy wszystkie akcesoria, jak rury spalinowe, kolana segmentowe, itp. Średnice powyżej 200 mm dotyczą głównie termokominków o mocach przekraczających 20 kW
  • minimalna wysokość komina podawana jest przez producenta wkładu w jego charakterystyce pracy i wynosi najczęściej od 4-5m. Wysokość liczona jest przy tym od miejsca przyłączenia czopucha do wylotu komina
  • komin może być wykonany wewnątrz budynku lub w ścianie zewnętrznej,  może stać obok kominka, jak też stanowić jego nadbudowę. W tym drugim rozwiązaniu, rura spalinowa podłączona jest do wkładu pionowo i opiera się całym ciężarem na kominku.  Przypadek taki wymaga zwykle komina stalowego, przy czym:

–          na wysokości ogrzewanego pomieszczenia, czyli bezpośrednio nad wkładem wykorzystujemy rury spalinowe jednowarstwowe (odsłonięta rura spalinowa zapewnia większą moc kominka),

–          począwszy od komory dekompresyjnej, poniżej stropu, przechodzimy na rurę płaszczową z izolacją cieplną.

  • ogólnie, wykonanie komina bezpośrednio nad wkładem poprawia ciąg kominowy i ułatwia czyszczenie komina (można zrezygnować z wyczystki)

Montaż wkładu

  • wkłady kominkowe można zabudowywać elementami prefabrykowanymi lub kamieniem naturalnym
  • w pierwszym przypadku, wymiary obudowy powinny być ściśle dobrane do wielkości wkładu kominkowego, zarówno wkład jak i obudowę trzeba więc kupować łącznie. Obudowy wykonane z kamienia surowego mogą mieć już dowolne kształty i wymiary, zależne od naszej fantazji, ale bez przesady. Pamiętajmy, że kamień jest bardzo ciężki i  zbędne elementy będą niepotrzebnie obciążać konstrukcję budynku
  • obudowy prefabrykowane są  najtańsze ( co nie znaczy najgorsze) i szeroko dostępne. Większość modeli katalogowych w  firmach powstała na podstawie wieloletnich obserwacji rynku i upodobań klientów, możemy więc znaleźć całkiem ciekawe konstrukcje, bardzo efektownie prezentujące się w naturze. Prefabrykacja obudowy oznacza, że tylko jej zewnętrzna część wykonana jest z naturalnego kamienia, reszta (wnętrze), to najczęściej bloczki belitowe. Rozwiązanie takie ma szereg zalet, jak:

–          mniejszy ciężar

–          łatwy i szybki montaż

–          idealne dopasowanie do wkładu

–          niższa cena

  • montaż obudowy prefabrykowanej pod wieloma względami przypomina ustawianie klocków według załączonego schematu i w wielu wypadkach może być z powodzeniem prowadzony przez osoby niewykwalifikowane

Podłoże

  • musi być odpowiednio stabilne i wytrzymałe
  • obudowy prefabrykowane razem z wkładem kominkowym ważą kilkaset kilogramów, te z litego kamienia mogą mieć nawet wagę przekraczającą 1000 kg. Nacisk na podłoże w obu przypadkach jest więc bardzo duży, dlatego kominek należy projektować razem z posadzką pomieszczenia
  • jeśli podłoga posiada ocieplenie, należy w miejscu montażu kominka przerwać układanie izolacji, a samą obudowę ustawiać na podmurówce. Pomiędzy taką podmurówką a jastrychem, należy wykonać dylatację i wypełnić ją np. styropianem. Istotne jest, aby podmurówka  pasowała do wymiarów podbudowy, ułatwia to późniejsze wykończenie posadzki

Pierwsze elementy

  • powinniśmy ustawić idealnie poziomo
  • jeśli podłoże jest nierówne, to jest to ostatnia okazja do jego poprawienia
  • montaż zaczynamy zwykle od zamocowania elementów bocznych przyklejając je do ściany i podłogi, przy czym, przy obudowach prefabrykowanych, możemy wykorzystać do tego celu typowe zaprawy klejące do belixu
  • elementy łączące wykonane z naturalnego kamienia należy już kleić inną zaprawą (np. elementy wykonane z piaskowca wymagają zapraw do klejenia glazury)
  • wnętrze pomiędzy ustawionymi elementami bocznymi jest najczęściej puste i należy je zabudować, aby uzyskać zasobnik na drewno oraz oparcie dla późniejszego posadowienia wkładu. Wypełnienie wnętrza możemy wykonać cegłą lub bloczkami belitowymi, podstawę pod wkład trzeba dodatkowo oszalować i przezbroić, a następnie zalać zaprawą cementową. Pamiętajmy w tym wypadku o pozostawieniu w tylnej części zabudowy szczeliny o szerokości minimum 5 cm, którą będzie w przyszłości dopływać powietrze do komory grzewczej
  • po związaniu zaprawy można przystąpić do montażu kolejnych elementów obudowy, poziomując ostatecznie podstawę pod wkład

Wkład kominkowy

  • wkład powinien stać stabilnie i poziomo, w minimalnej odległości od ściany (ocieplenia) rzędu 10 cm (niektórzy producenci zalecają przyjmować odległość wkładu od ściany w oparciu o moc wkładu, przy czym 1 cm= 1kW)
  •  jeśli wkład został dostarczony w kilku elementach, możemy w tym momencie przystąpić do ich połączenia. Elementy żeliwne uszczelniane są obecnie mastykami termoutwardzalnymi. Mastyka taka zachowuje elastyczność do kilku dni, a pełną wytrzymałość osiąga dopiero po pierwszym paleniu. Te kilka dni warto wykorzystać na połączenie wkładu z kanałem kominowym. Elastyczność mastyki pozwoli nam tutaj na większą tolerancję wymiarową
  • po połączeniu wkładu z kominem możemy przystąpić do jego obudowy z boku i od góry. W obu przypadkach należy pozostawić szczeliny powietrzne pomiędzy wkładem a obudową rzędu 1-2 cm (wkład nie może się stykać z obudową)

Zwieńczenie komina

  • wykonujemy z płyt GK zamocowanych na stelażu i zaizolowanych wełną mineralną z powłoką aluminiową (patrz ramka) o grubości minimum 3 cm
  • zwieńczenie, oprócz funkcji dekoracyjnej, pełni ważną funkcję użytkową – nawiewu gorącego powietrza poprzez kratki.  Jego wewnętrzna budowa nie jest przypadkowa i powinna składać się z dwóch oddzielnych komór:

–          gorącego powietrza, gdzie podgrzewane jest powietrze przez wkład kominkowy

–          dekompresyjną, gdzie następuje wyrównanie ciśnień pomiędzy częścią ogrzewaną a nieogrzewaną

  • wylot kratek nawiewnych należy umieszczać zaraz poniżej komory dekompresyjnej. Jeśli wkład podłączony jest do komina poziomo, to jedną z kratek należy umieścić z przodu okapu, naprzeciwko rewizji w kolanie segmentowym

Kratki wentylacyjne

  • powinny być wykonane z materiałów niepalnych (stal emaliowana, mosiądz), w praktyce należy stosować specjalne kratki kominkowe. Na rynku kratki dostępne są w dwóch różnych wykonaniach:

–          z żaluzją, z możliwością regulacji

–          bez żaluzji.

  •  komora dekompresyjna również powinna być wyposażona w kratkę, także tutaj zalecam zastosować  kratkę wentylacyjną ze stali emaliowanej lub z mosiądzu

źródło:
1) www.instsani.pl