W systemie grawitacyjnym ścieki spływają samoistnie, pod własnym ciężarem. Takie rozwiązanie wymaga poprowadzenia wszystkich przewodów ze spadkiem i zapewnienia w kanalizacji odpowiedniej ilości powietrza. Minimalna średnica przewodów jest uwarunkowana średnicą odpływu z przyboru i wynosi 100 mm dla muszli ustępowej, 50mm dla wanny, zlewozmywaka i 40mm dla umywalki i bidetu. Szczegółowe zasady projektowania i montażu kanalizacji grawitacyjnej w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych podaje norma PN-92/B-01707, a także Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Zaletą systemów grawitacyjnych jest ich stosunkowo niski koszt i pewność działania, wadą -duża ilość miejsca pod zabudowę i brak możliwości odprowadzania ścieków z przyborów niekorzystnie położonych względem przykanalika (piwnice, garaże podziemne, itp.).
Zgodnie z normą europejską PN-EN 12056 wyróżnia się cztery typy systemów kanalizacyjnych zależnie od stopnia napełnienia przewodów kanalizacyjnych, sposobu podłączania przyborów i rodzaju odprowadzanych ścieków (ścieki szare, ścieki czarne).
System I i II – to system pojedynczego pionu kanalizacyjnego, do którego przybory sanitarne podłączone są w sposób zbiorczy. Podejścia są projektowane na 50% wypełnienie ściekami (system I) lub 70% wypełnienie ściekami (system II).
System III – to system pojedynczego pionu kanalizacyjnego, do którego poszczególne przybory podłączone są niezależnie (każdy posiada osobny trójnik na pionie). Podejścia są całkowicie wypełnione. System ma zastosowanie tylko dla sanitariatów o małej liczbie przyborów sanitarnych. Większa ilość przyborów tworzy piramidę trójników na pionie i jest trudna w montażu.
System IV – to system osobnych pionów kanalizacyjnych dla ścieków czarnych (muszla ustępowa, pisuar) i ścieków szarych (pozostałe przybory).
Systemy kanalizacyjne grawitacyjne
źródło:
1) www.instsani.pl