- budynek mieszkalny powinien posiadać sprawna wentylację, zarówno wywiewną jak i nawiewną (ilość powietrza napływającego do mieszkania powinna być taka sama jak ilość powietrza zużywanego)
- do pomieszczenia z kominkiem należy zapewnić stały dopływ świeżego powietrza w ilości co najmniej 10m3/h na 1kW mocy nominalnej (moc 12kW = 120m3/h)
- powietrze do spalania można doprowadzić do pomieszczenia przez kratki nawiewne, montowane pod oknami, nawiewniki okienne lub rozszczelnienie okien
- można również doprowadzić powietrze bezpośrednio pod kominek oddzielnym kanałe
- efektywne pole powierzchni kanału powinno wynosić około 150 – 200cm2 netto (jeżeli kanał zakończony jest kratka, liczy się łączne pole powierzchni samych otworów)
- w praktyce najczęściej stosowane są rury PCV o średnicy 150 – 200 mm
- wlot kanału na zewnątrz budynku, najlepiej jest umieścić 1- 2m nad poziomem gruntu
- wylot kanału należy wyprowadzić w pobliżu kanału dymowego około 5cm od ściany, w takim miejscu, aby nie kolidowało to z elementami obudowy kominka, (zalecane jest wcześniejsze wykonanie projektu technicznego kominka)
- wylot rury nawiewnej należy wyprowadzić 5 – 10cm nad posadzka i osłonić folia
- kanał doprowadzający powietrze przez piwnice powinien być odpowiednio izolowany
- w budynkach bez podpiwniczenia rura nawiewna powinna być ułożona w gruncie
- nie należy pobierać powietrza do spalania z piwnicy, garażu lub kotłowni
- doprowadzenie powietrza do spalania należy wykonać odpowiednio wcześniej, aby nie kolidowało to z montażem kominka
- powinien mieć średnicę i wysokość umożliwiającą bezpieczne usunięcie spalin i wytworzenie odpowiednio dużego ciągu, średnica ta nie może być jednocześnie mniejsza od wymiarów króćca wylotowego spalin z wkładu kominkowego
- wkłady oferowane na rynku mają średnice wylotu spalin od 150-300 mm. Małe średnice są zdecydowaną rzadkością, dotyczą wkładów o niewielkiej mocy, nie przekraczającej 7 kW i sprowadzane są na zamówienie. Najpopularniejsze średnice to 180 i 200 mm, dla tych średnic z łatwością dokupimy wszystkie akcesoria, jak rury spalinowe, kolana segmentowe, itp. Średnice powyżej 200 mm dotyczą głównie termokominków o mocach przekraczających 20 kW
- minimalna wysokość komina podawana jest przez producenta wkładu w jego charakterystyce pracy i wynosi najczęściej od 4-5m. Wysokość liczona jest przy tym od miejsca przyłączenia czopucha do wylotu komina
- komin może być wykonany wewnątrz budynku lub w ścianie zewnętrznej, może stać obok kominka, jak też stanowić jego nadbudowę. W tym drugim rozwiązaniu, rura spalinowa podłączona jest do wkładu pionowo i opiera się całym ciężarem na kominku. Przypadek taki wymaga zwykle komina stalowego, przy czym:
– na wysokości ogrzewanego pomieszczenia, czyli bezpośrednio nad wkładem wykorzystujemy rury spalinowe jednowarstwowe (odsłonięta rura spalinowa zapewnia większą moc kominka),
– począwszy od komory dekompresyjnej, poniżej stropu, przechodzimy na rurę płaszczową z izolacją cieplną.
- ogólnie, wykonanie komina bezpośrednio nad wkładem poprawia ciąg kominowy i ułatwia czyszczenie komina (można zrezygnować z wyczystki)
Montaż wkładu
- wkłady kominkowe można zabudowywać elementami prefabrykowanymi lub kamieniem naturalnym
- w pierwszym przypadku, wymiary obudowy powinny być ściśle dobrane do wielkości wkładu kominkowego, zarówno wkład jak i obudowę trzeba więc kupować łącznie. Obudowy wykonane z kamienia surowego mogą mieć już dowolne kształty i wymiary, zależne od naszej fantazji, ale bez przesady. Pamiętajmy, że kamień jest bardzo ciężki i zbędne elementy będą niepotrzebnie obciążać konstrukcję budynku
- obudowy prefabrykowane są najtańsze ( co nie znaczy najgorsze) i szeroko dostępne. Większość modeli katalogowych w firmach powstała na podstawie wieloletnich obserwacji rynku i upodobań klientów, możemy więc znaleźć całkiem ciekawe konstrukcje, bardzo efektownie prezentujące się w naturze. Prefabrykacja obudowy oznacza, że tylko jej zewnętrzna część wykonana jest z naturalnego kamienia, reszta (wnętrze), to najczęściej bloczki belitowe. Rozwiązanie takie ma szereg zalet, jak:
– mniejszy ciężar
– łatwy i szybki montaż
– idealne dopasowanie do wkładu
– niższa cena
- montaż obudowy prefabrykowanej pod wieloma względami przypomina ustawianie klocków według załączonego schematu i w wielu wypadkach może być z powodzeniem prowadzony przez osoby niewykwalifikowane
Podłoże
- musi być odpowiednio stabilne i wytrzymałe
- obudowy prefabrykowane razem z wkładem kominkowym ważą kilkaset kilogramów, te z litego kamienia mogą mieć nawet wagę przekraczającą 1000 kg. Nacisk na podłoże w obu przypadkach jest więc bardzo duży, dlatego kominek należy projektować razem z posadzką pomieszczenia
- jeśli podłoga posiada ocieplenie, należy w miejscu montażu kominka przerwać układanie izolacji, a samą obudowę ustawiać na podmurówce. Pomiędzy taką podmurówką a jastrychem, należy wykonać dylatację i wypełnić ją np. styropianem. Istotne jest, aby podmurówka pasowała do wymiarów podbudowy, ułatwia to późniejsze wykończenie posadzki
Pierwsze elementy
- powinniśmy ustawić idealnie poziomo
- jeśli podłoże jest nierówne, to jest to ostatnia okazja do jego poprawienia
- montaż zaczynamy zwykle od zamocowania elementów bocznych przyklejając je do ściany i podłogi, przy czym, przy obudowach prefabrykowanych, możemy wykorzystać do tego celu typowe zaprawy klejące do belixu
- elementy łączące wykonane z naturalnego kamienia należy już kleić inną zaprawą (np. elementy wykonane z piaskowca wymagają zapraw do klejenia glazury)
- wnętrze pomiędzy ustawionymi elementami bocznymi jest najczęściej puste i należy je zabudować, aby uzyskać zasobnik na drewno oraz oparcie dla późniejszego posadowienia wkładu. Wypełnienie wnętrza możemy wykonać cegłą lub bloczkami belitowymi, podstawę pod wkład trzeba dodatkowo oszalować i przezbroić, a następnie zalać zaprawą cementową. Pamiętajmy w tym wypadku o pozostawieniu w tylnej części zabudowy szczeliny o szerokości minimum 5 cm, którą będzie w przyszłości dopływać powietrze do komory grzewczej
- po związaniu zaprawy można przystąpić do montażu kolejnych elementów obudowy, poziomując ostatecznie podstawę pod wkład
- wkład powinien stać stabilnie i poziomo, w minimalnej odległości od ściany (ocieplenia) rzędu 10 cm (niektórzy producenci zalecają przyjmować odległość wkładu od ściany w oparciu o moc wkładu, przy czym 1 cm= 1kW)
- jeśli wkład został dostarczony w kilku elementach, możemy w tym momencie przystąpić do ich połączenia. Elementy żeliwne uszczelniane są obecnie mastykami termoutwardzalnymi. Mastyka taka zachowuje elastyczność do kilku dni, a pełną wytrzymałość osiąga dopiero po pierwszym paleniu. Te kilka dni warto wykorzystać na połączenie wkładu z kanałem kominowym. Elastyczność mastyki pozwoli nam tutaj na większą tolerancję wymiarową
- po połączeniu wkładu z kominem możemy przystąpić do jego obudowy z boku i od góry. W obu przypadkach należy pozostawić szczeliny powietrzne pomiędzy wkładem a obudową rzędu 1-2 cm (wkład nie może się stykać z obudową)
Zwieńczenie komina
- wykonujemy z płyt GK zamocowanych na stelażu i zaizolowanych wełną mineralną z powłoką aluminiową (patrz ramka) o grubości minimum 3 cm
- zwieńczenie, oprócz funkcji dekoracyjnej, pełni ważną funkcję użytkową – nawiewu gorącego powietrza poprzez kratki. Jego wewnętrzna budowa nie jest przypadkowa i powinna składać się z dwóch oddzielnych komór:
– gorącego powietrza, gdzie podgrzewane jest powietrze przez wkład kominkowy
– dekompresyjną, gdzie następuje wyrównanie ciśnień pomiędzy częścią ogrzewaną a nieogrzewaną
- wylot kratek nawiewnych należy umieszczać zaraz poniżej komory dekompresyjnej. Jeśli wkład podłączony jest do komina poziomo, to jedną z kratek należy umieścić z przodu okapu, naprzeciwko rewizji w kolanie segmentowym
Kratki wentylacyjne
- powinny być wykonane z materiałów niepalnych (stal emaliowana, mosiądz), w praktyce należy stosować specjalne kratki kominkowe. Na rynku kratki dostępne są w dwóch różnych wykonaniach:
– z żaluzją, z możliwością regulacji
– bez żaluzji.
- komora dekompresyjna również powinna być wyposażona w kratkę, także tutaj zalecam zastosować kratkę wentylacyjną ze stali emaliowanej lub z mosiądzu
źródło:
1) www.instsani.pl